symfonia #6

-Zdurniałeś Kurek, i to kompletnie.- nic innego, co mogłabym powiedzieć, nie przychodzi mi do głowy. To co właśnie powiedział, jest tak beznadziejnie niedorzeczne, że aż mam ochotę roześmiać mu się w twarz.

-Nieprawda. Ty też coś do mnie czujesz, Flo, tylko nie chcesz się przyznać.- wzrusza ramionami, jakby właśnie powiedział coś oczywistego, a ja przyglądam mu się dokładnie. Fakt, ma ładnie wyrzeźbiony tors, często mnie rozśmiesza, pozwolił ze sobą zamieszkać i zabrał się za gotowanie.

Ale to wciąż irytujący Kurek, którego żarty są na poziomie przedszkola, za podteksty erotyczne w każdym zdaniu mam ochotę urwać mu łeb, a pod prysznicem fałszuje tak strasznie, że sąsiadka stuka w rury kategorycznie żądając żeby zamknął tą japę.

Chyba patrzyłam na niego odrobinę za długo, bo triumfalnie się uśmiechnął, jakby mój wzrok ślizgający się po jego ciele był dowodem na coś.

-No co?- burczę, próbując odsunąć się od niego na bezpieczną odległość.

-No nic. Po prostu się zastanów i daj mi szansę.- patrzę w te jego roziskrzone oczy, pełne usta, zaczerwienione policzki i delikatnie wzruszam ramionami, jakbym się zgadzała; przez głowę przebiega mi milion myśli, od chyba oszalałam poprzez to wszystko jego wina a skończywszy na a może tego naprawdę potrzebuję?

Wtedy nadchodzi dziwna chwila, w której uświadamiam sobie, że jednak chciałabym mieć go obok, kiedy jest mi smutno, mogłabym kochać się z nim codziennie, bo to było naprawdę niezwykłe, lubię jego zapach i smak, a specyficzne poczucie humoru i wieczne docinki nie przeszkadzają mi aż tak bardzo.

Zastanawiam się, czy potrafię zaryzykować dzielenie z nim codzienności, a odpowiedzią jest umięśnione ciało, przygważdżające mnie do blatu i usta gdzieś na szyi.

Bartkowi nie przeszkadza to, że jestem niemal płaska jak deska, chuda i drobna i że nie ma we mnie ani krzty seksapilu, ani to, że mam na sobie całkowicie aseksualną bieliznę, składającą się z czarnych fig i niebieskiego biustonosza. Patrzy na mnie z uwielbieniem, jakiego jeszcze nigdy nie widziałam w oczach mężczyzny, całując rowek między piersiami, gładząc udo lewą ręką, a prawą błądząc gdzieś po brzuchu. Uśmiecha się do mnie, a ja mam wrażenie, że kradnę to rozkoszne sam na sam z czyjegoś życia, że to nie dzieje się naprawdę.

Ulka ciągle powtarza, że jestem jakaś radośniejsza i pełniejsza życia, starsze panie nie wydają się już być tak irytujące, a wyprowadzić mnie z równowagi nie jest w stanie nawet Michał, mruczący jakieś farmazony pod nosem, kiedy Urszula wychodzi do łazienki. Posyłam mu tylko pełen zrozumienia uśmiech, przeglądając się w błyszczącym czajniku. Stałam się zupełnie innym człowiekiem, nie nachmurzoną, ospałą, niemiłą Florentyną, tylko pełną życia, wiecznie uśmiechającą się Flo, która o dziwo zaczyna śpiewać z Kurko w duecie piosenki Skaldów pod prysznicem.

-Bezchmurne niebo znów mam nad głową bo ktoś pokochał mnie.- intonuję w bartkowe usta, a on tylko się uśmiecha, błądząc dłonią po moim policzku.

Telefon Kurka wrednie milczy, Winiarskiego tym bardziej, a ja próbuję uświadomić Ulce, że dopiero co zeszli z parkietu, więc pewnie są pod prysznicem, lecz wcale nie robię tego spokojnie, wręcz przeciwnie; trzęsą mi się ręce, kiedy raz po raz nagrywam się jednemu i drugiemu na pocztę jednocześnie próbując upchnąć najpotrzebniejsze rzeczy Urszulki w podróżną torbę.

W taksówce pędzącej do szpitala wreszcie oddzwania Kurek.

-No co tam, Flo?- pyta radośnie, lecz urywa słysząc wrzask Ulki.

-Ty durniu jeden, ona rodzi. Powiedz temu kretynowi żeby zaraz się zjawił na porodówce, bo jak nie, to osobiście poddam go kastracji.

-Nie, na osobistą się nie zgadzam.- mruknął, a z moich ust wydobyło się tylko wściekłe ,,Kurek’’.

Po zapewnieniach, że już jadą, odetchnęłam głęboko. Nie powinnam była się tak denerwować, ale nie uśmiechało mi się odbieranie porodu na tylnym siedzeniu taksówki, w towarzystwie spanikowanego taksówkarza, który z emocji prawie wjechał w kosz na śmieci i z wyjącą w tle Laną del Rey.

O dziwo, Winiarski  wbiegł do szpitala tylko piętnaście minut po nas, nie zwracając uwagi na barczystą pielęgniarkę.

Opierałam się o ramię Kurka i byłam przerażona tymi wrzaskami matek i noworodków, mdlejącymi ojcami i surowymi pielęgniarkami.

 Wtuliłam ramię w kurkowy bark i przymknęłam oczy; pomyślałam sobie, że przydałaby się kawa. Okazuje się, że Bartosz oprócz pełnienia funkcji bożyszcza nastolatek i cudownego dziecka polskiej siatkówki jest także naczelnym wróżbitą i przyszedł z kubkiem cudownie pachnącej kawy, a tego skombinował skądś ciasteczko, mój prywatny mistrz.

Po dwóch godzinach łażenia od jednej ściany do drugiej, uspokajającym tonie Bartka i słyszalnych chyba za granicą przekleństwach Michała, na świat przychodzi mały, zdrowy, wrzeszczący i czerwony Florian, a ja usiłuję odwieść Ulkę od pomysłu nadania mu tego imienia.

-Nie krzywdź go, proszę cię. Przecież będą się z niego śmiali na każdym kroku.- czuję się głupio, bo wszyscy, łącznie z pielęgniarką i Florianem patrzą na mnie zdziwieni.

-Czemu? To przecież takie ładne imię, a po za tym będziesz świetną przyjaciółką, ciotką, matką chrzestną i co tylko jeszcze.- szczerze w to wątpię, a po nienawistnych spojrzeniach chłopczyka śmiem twierdzić, że raczej się nie polubimy. Ja będę okropną jędzą, a on rozwrzeszczanym bachorem. 

__________

Pomęczę was jeszcze dwoma, albo trzema rozdziałami tego wszystkiego.