symfonia #5

Jest coś w czym jestem dobra: w wyskakiwaniu z łóżka. Robię to tak szybko, że Kurek nie zdążył nawet otworzyć oczu. Otwiera usta, żeby coś powiedzieć, ale uniemożliwiam mu to, wychodząc.

Chciałabym z kimś porozmawiać, wyżalić się komuś z nocy z tym zgredem i usłyszeć coś innego niż zapewnienia, że będzie dobrze.

Ulka nie była zbyt trafionym pomysłem, ponieważ skoro teatralnie oznajmiłam jej, że kocham Bartosza i się do niego przeprowadzam, rzeczą oczywistą jest, że ze sobą sypiamy. Może mogę powiedzieć jej, że obiecałam Bogu czystość do ślubu i nie umiem sobie z tym poradzić? Nie, nie uwierzy, albo jeszcze bardziej się zdołuje swoim dzieckiem z nieprawego łoża; nie miałam nic do nich, w każdym bądź razie traktowałam je na równi z innymi. Ja po prostu nie lubiłam dzieciaków, bo to chyba nie moja natura, karmić, śpiewać kołysanki, czytać bajki, przytyć i martwić się nieodpowiedzialnością faceta który mi go zrobił.

Wylądowałam jednak w do niedawna naszej, przytulnej, zagraconej kuchni, z zieloną herbatą i co chwilę krzywiącą się Ulką, twierdzącą, że jednak wszystko jest w porządku.

-Przespałam się z Bartoszem.- mruczę, a ona patrzy na mnie jak na debilkę, no i słusznie. Też bym z tego nic nie rozumiała.

Flo, to chyba nic dziwnego?- zauważa, unosząc lekko brwi i krzywiąc się, gdy odpalam papierosa. Natychmiast go gaszę, z niepokojem patrząc na jej brzuch.

-Oh, daj spokój, cackasz się jak z jakimś dzieckiem. Zapal sobie, tylko Michał będzie zły, że śmierdzi.

Wszędobylski Michał nie pozwala mi nawet się potruć.

-No to o co chodzi z tym Kurkiem?- szybko zmienia temat, widząc moją zaciętą minę i zaciśnięte pięści. Mam przeogromną ochotę odkręcenia wszystkiego, wrócenia do stanu, kiedy wzdychałam do Winiarskiego podczas rozgrzewek przed meczami Skry, spałam w swoim, miętowym i małym pokoju, Bartosz był tylko irytującym gadułą, wpraszającym się na obiad i pijącym ze mną wódkę rozrywkowo co weekend.

-Nie jestem z nim, ja po prostu chciałam, żebyś miała swobodę z Michałem, mogła jakoś ułożyć swoje życie.- wzruszam ramionami, mając nadzieję, że Ulka to kupi.

Kupuje, bo po chwili ląduję w jej objęciach, a ona płacze, że nie musiałam tego robić, że jestem wspaniałą przyjaciółką, a że Kurek to idiota i jakoś sobie z nim poradzimy, a ja czuję, jak cholernie na to nie zasługuję.

-Teraz już możesz wrócić do domu, przecież Michaś się nie obrazi, zrozumie.- z pewnością zrozumie obecność byłej kochanki pod jednym dachem, powita ją z otwartymi ramionami, a nawet uśmiechnie się dla niepoznaki, kiedy jej walizki wylądują po raz kolejny w ciasnym przedpokoju.

-Nie, nie mogę zostawić Bartka. Muszę z nim porozmawiać.- to ostatnie było jednym z niewielu prawdziwych zdań wypowiedzianych przeze mnie ostatnio. Zostawić bym go mogła, nawet chciałam, ale nie wiedziałam, co począć dalej; zwyczajnie się pogubiłam.

Podskoczyłam, gdy tylko usłyszałam donośny trzask, a Ulka rozpromieniła się i pobiegła przywitać Winiarskiego. Patrzyłam na niego za plecami Urszuli z nienawiścią, a on tylko ironicznie się uśmiechał, trzymając podbródek na jej głowie i delikatnie masując jej brzuch.

-Ja już muszę iść, trzymaj się.- pocałowałam ją w policzek, rzuciłam zimne cześć do Michała, pokonując pokusę nadepnięcia mu na stopę i niemalże wybiegłam z napiętej strefy.

-Florentyna.- usłyszałam, ale nie odwróciłam się. Przyspieszyłam kroku, wkładając słuchawki do uszu, lecz Winiarski zerwał je, zmuszając tą ogromną ręką do przystanięcia.

-Czego chcesz?- zmroziłam go wzorkiem, ale nie przejął się, tylko uśmiechnął z wyższością, za którą miałam ochotę uderzyć go w twarz.

-Co tam u Bartka?- z całej siły, starając się nie zarumienić, opowiedziałam, że bardzo dobrze, fantastycznie wręcz, a jak dostaną w klubie wolne, to planujemy wyjazd na wspólne, wyczekiwane wakacje. Widząc minę Michała, zaczęłam zdawać sobie sprawę, że mówię jak jakaś psychopatka, a ktoś, kto opowiada o ukochanym, nie przestępuje z nogi na nogę, nie obgryza paznokci, a jego głos nie ma barwy solistki z arii operowej.

-A to dziwne, bo wiesz, kiedy przebierałem się, niefortunnie schowany za szafką, Bartuś opowiadał Marcinowi, że się z tobą przespał.- poruszył brwiami, a ja ruszyłam przed siebie, starając się nie ulec pokusie wepchnięcia Winiarskiego pod samochód.

-To chyba nic dziwnego, zważając na wasze przerośnięte ego i pragnienie pochwalenia się ekscesami. Ty nigdy nie opowiadałeś Mariuszowi o upojnych nocach z Dagmarą? Albo Ulką?- za daleko się posuwasz, Florentyno, naprawdę.

-Nie. O tobie mówiłem, bo byłaś tego warta. A Kurek mówił takim tonem, jakbyście zrobili to pierwszy raz i to przypadkowo.

-To ciekawe.- wzruszam ramionami, wpisując kod do domofonu.

-Nie uważasz?- kolejny raz ironicznie się uśmiecha, a ja zastanawiam się, co te idiotki oprócz pięknego ciała w nim widzą, oddając mu się całkowicie. Przypominam sobie, że jeszcze do niedawna to ja wiłam się pod nim prosząc o więcej. Ale nie robiłam sobie nadziei na coś innego. Tak, naprawdę pocieszające.

-Czego ty właściwie chcesz, Winiarski? Rób co chcesz, oprócz krzywdzenia Ulki, bo wtedy już możesz pożegnać się z jajami.- syczę gniewnie.

-Ja wiem, że ty coś kombinujesz, Florentyna. Nie dam sobie znów zniszczyć życia.- tak po prostu odszedł, zostawiając mnie z ogromnym mętlikiem w głowie.

Kurek gotował. Ta myśl mnie przeraża, dlatego pierwsze co to biegnę do kuchni uratować tyle garnków, ile się jeszcze da. Przy okazji otwieram okno, bo dym można by kroić nożem.

-Bartek?- w fartuchu upapranym czymś czerwonym, brudnym policzkiem i zabandażowanym kciukiem wygląda marnie, a ja odnajduję w sobie resztkę empatii i zamiast wybuchnąć śmiechem, pomagam mu bez słowa zeskrobać resztki kurczaka z patelni i wyczyścić piekarnik. Potem smażę naleśniki, bo do wybitnych kucharek także nie należę, ale Kurko nie narzeka, tylko oferuje, że jutro sprząta za mnie łazienkę.

-Okej. Odpowiadam i wpycham sobie do ust jedzenie, bo kompletnie nie mam pojęcia co powiedzieć.

-Florentyna, ja cię chciałem tym jedzeniem udobruchać.- mówi nagle, nie patrząc na mnie.

-Kurek, nie gniewam się. Zresztą, to też moja wina.- wzruszam ramionami, bo ta noc być może wiele komplikowała, ale nie była końcem świata.

-Nie o to chodzi. To nie był przypadek. Ja się chyba zakochałem. 

______

Rili, Kurek, rili? Zakochałeś się, ty durniu jeden?

Ach, i nie mogę się powstrzymać przed tym: STOCH ♥

a rozdział tak w oczekiwaniu na poniedziałek i na wygraną Skry.