symfonia #4

Mój kretynizm dociera do mnie dopiero gdy rzucam torby na podłogę w mieszkaniu Bartosza, które musiałam sama wnieść na górę, bo on, zbyt zszokowany siedział w samochodzie paląc, chociaż tego nienawidził.

Boże, co ja zrobiłam? Zesłałam się do jaskini lwa, wplątałam się w jakąś dziwną relację z tym kretynem, zostawiłam Ulkę, zaciążono przez tego erotomana Winiarskiego, z którym na dodatek regularnie sypiałam.

Po pierwsze: nie panikować. Nie, nierealne. Jak ja mam nie panikować, kiedy moje życie się pieprzy?

Po drugie: uciec stąd i wrócić do własnego pokoju, z kojącymi, miętowo szarymi ścianami i wygodnym materacem. Nigdy. Przecież teraz pałętał się tam biedny, porzucony przez żonę Michał, pewnie starający się uspokoić swoją ciężarną kochankę. Jedną z wielu.

Po trzecie: zastanowić się nad jakimś rozsądnym wyjściem z tej sytuacji. No i po co się okłamywać? Przecież nie mam jak tego naprawić, choćbym bardzo chciała, naprawdę nie mogę zniszczyć nawet wymyślonego i chwilowego szczęścia Ulki.

Trzask drzwi sprawia, że podskakuję jak jakieś spłoszone zwierzę, potykając się o największą walizkę. Kurek bez słowa zbiera je i wstawia do sterylnie czystego pokoju, gdzie zazwyczaj przyjmował gości w postaci mamy lub pijanych kolegów.

-Śpisz po lewej stronie łóżka, gotujesz i wchodzę do łazienki przed tobą, bo zanim się przyszykujesz, to ruski rok minie.- wzrusza ramionami uśmiechając się lekko i kiwając głową, jakby niedowierzał.

-Naprawdę nie jesteś zły?

-Zły? Zostaniesz darmową gosposią domową, masz cycki, ogólnie nieźle się prezentujesz, a po za tym lubię twój chaos i pierogi twojej mamy.- roześmiał się, a ja odetchnęłam z ulgą, że nie wystawił mnie za drzwi, nie zbeształ i nie obraził się, jak to miał w zwyczaju gdy coś mu się naprawdę nie podobało.

Nie mogę spać, wiercę się, nasłuchuję każdego odgłosu, na każde stuknięcie rury reaguję wzdrygnięciem, aż w końcu wychodzę do kuchni zapalić. Ostre światło żarówki razi mnie, duszno i mi i ogólnie jakoś nieswojo, aż zastanawiam się nad przeszukaniem kurkowych szafek aby znaleźć jakieś tabletki nasenne. Nerwowo podskakuję, kiedy kładzie mi dłonie na ramiona i owiewa mój kark słodkim oddechem.

-Bartuś, idź już spać. Jutro trening.- wykrzywia się; wiem, że nienawidzi jak mu matkuję, ale czuję wyrzuty sumienia z powodu wejścia z buciorami w jego życie, a teraz jeszcze nie będzie przeze mnie spał, biedny.

Tabletek mi nie daje, bo ponoć ,,nie warto chemią organizmu faszerować’’, ale robi mleko z miodem i pozwala oprzeć głowę o swój bark.

Ma wahania humoru częściej niż baba w ciąży.

Mieszkanie z Kurkiem ma wiele wad, a mianowicie uwielbia śpiewać pod prysznicem, wszędzie zostawia przepocone koszulki, gdy wchodzi do domu, w Ameryce wiedzą że wrócił, bo tak trzaska drzwiami, że prawie przyprawia mnie o zawał każdego dnia i uwielbia się przytulać po treningu, kiedy cuchnie i przyklejam się do niego.

Nie odwiedzam Ulki, zmuszam ją do tego, żeby stała się częstym gościem w kurkowym mieszkaniu. Oboje patrzymy z niepokojem na jej rosnący brzuch, słuchamy opowieści o tym, jaki to Michał jest cudowny, jak o nią dba, że polubiła Oliwera, a ta szmata Dagmara wydzwania do niej z pogróżkami.

Nie czuję wewnętrznej potrzeby powiedzenia jej o tym, że za każdym razem jak widzę Winiarskiego na mieście, to jest z inną laską, przyklejoną do niego niczym taśmą.

Bartosz także twierdzi, że nie ma co jej niepokoić faktem, iż na treningach wciąż się zastanawia, jak udobruchać Dagmarę, oraz tym, że w czwartek byli na jakiejś romantycznej kolacji.

W ten sam czwartek, kiedy Dagmara pilnie musiała wyjechać służbowo do Warszawy, a Michał, dobry tatuś opiekował się synkiem.

Leżę, nasłuchując obracania klucza w zamku, trzasku drzwi, przekleństwa i próby dotarcia do łóżka; zachowuję się jak jakaś stara jędza, co chwilę sprawdzając godzinę i w myślach wyzywając Kurka od idiotów, że nie daje znaku życia. Nie jesteś jego matką Florentyno, ani nikim, kto miałby prawo go kontrolować.

W końcu doczekałam trzaśnięcia drzwi i, jak mu się wydaje, cichego kurwa. Uśmiecham się delikatnie i przymykam oczy, usiłując usnąć, lecz uniemożliwia mi to dziwne ugięcie się materaca, ciepło drugiego ciała oraz odór alkoholu przemieszany z wonią perfum.

-Kurek, co ty robisz? Zdurniałeś całkiem? Ja jutro idę pakować w różowe reklamóweczki ciuszki twoim ulubionym paniom.- warczę, usiłując zepchnąć go z łóżka, ale chyba odczuł to jako łaskotanie.

-A ja jutro będę umierał. A przed śmiercią chciałbym cię pocałować.

Nawet telewizor sąsiadki prowadzącej nocny tryb życia cichnie, wydaje mi się, że zamiera ruch na ulicy, nie słychać samochodów, nawet wody cieknącej rurą nie słychać. Nie szczeka pies sąsiada, dziecko z góry nie płacze, a mój przyspieszony oddech słychać za granicą.

-Jesteś pijany, idź spać.- dukam wreszcie, ale jemu to ani w głowie. Przysuwa się do mnie, opierając na łokciach i zakleszcza mnie w swoim uścisku. Po chwili jego usta są wszędzie, zrywa ze mnie za dużą koszulkę, służącą mi za piżamę, muska nosem moje piersi, a ja czuję się jak opętana. Zrywam z niego koszulę, obcałowuję jego tors, wodzę czerwonym paznokciem po barkach.

Gdy wchodzi we mnie, czuję dawkę niespodziewanej, ogromnej rozkoszy wypełniającej mnie po brzegi, oplatam go nogami, zostawiam krwawe pręgi na jego plecach. Głośno jęczę, co powoduje, że Bartosz rozkosznie się uśmiecha; natychmiast łączę jego usta ze swoimi, nie zastanawiając się nawet, co ja najlepszego robię. 

________
Nie umiem pisać scen erotycznych, przykro mi. A po drugie, to beznadziejnie plączę to wszystko.